ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Σε όλα τα αστυνομικά μυθιστορήματα ψάχναμε τον κακοποιό.
Αγωνία και ευρηματικότητα τόσο του αστυνόμου όσο και του εγκληματία.
Μόλις τον βρίσκαμε τελείωνε και το έργο. Εξυπακούετο ότι ο κακός θα έπαιρνε την τιμωρία που του άξιζε.

Τώρα ξεκινάμε το βιβλίο από το τέλος. Και ξέρουμε και τον κακό.

Λέγεται νταβατζής
Λέγεται γνωστός άγνωστος
Λέγεται καρτέλ
Λέγεται μεσάζων
Λέγεται διαφθορά

Με τον ένα η τον άλλο τρόπο όλοι συμφωνούμε στο τις πταιει.
Και όλοι λεμε ότι πρέπει να παταχτεί το κακό. Αντί της πάταξης όμως κοιτάμε το πώς να συμβιώσουμε με αυτό και όχι πώς να το εξαφανίσουμε.
Φωνάζουμε αλλά μάλλον για να ξορκίσουμε αυτό που υποθάλπουμε.

Ποια χορδή του σύγχρονου έλληνα αγγίζουν όλα αυτά και τα ανέχεται?
Μήπως του κρυφού επαναστάτη στο σύστημα?
Του χάκερ που παραμένει άπιαστος ενώ διεισδύει εκεί που δεν πρέπει?
Του τιμωρού ενός συστήματος που δεν θέλει να βελτιωθεί?

Μήπως στο όνομα της καλυμμένης αναρχίας μας ξεδιπλώνουμε και τον κρυφομαζοχισμο μας?
Κλέβουν όπλα από το αστυνομικό τμήμα και αντί για φόβο μας έρχεται αυτόματα το χαμόγελο στο στόμα. Κάτι σαν κράς τεστ ικανότητας του συστήματος.

Πως θέλει τελικά ο Έλληνας την εξουσία όντας φύσει και θέσει αντιρρησίας συνείδησης?

Μα το είπε ο Πλάτων πριν 24 αιώνες.

Εξουσία του πολίτη δια μέσου των αρχών και όχι εξουσία των αρχών δια μέσου του πολίτη.

Και μια που ξέρουμε το τέλος του έργου μήπως πρέπει να διαβάσουμε το βιβλίο ανάποδα?
Και να βρούμε τη λύση στον τίτλο του?
Τώρα που ξέρουμε και τον συγγραφέα….