24 Ιανουαρίου, 2007
Σιλό και άσυλο
Η πιο έντονη εικόνα μνήμης από τα παιδικά μου χρόνια ήταν οι διαφωνίες με τους μεγαλύτερους σε ηλικία από εμένα.
Είτε ήταν οι γονείς μου είτε δάσκαλοι η και απλά γνωστοί.
Πάντα είχα την ίδια απορία. Μα και αυτοί κάποτε ήταν στην ηλικία μου σκεφτόμουν. Σίγουρα είχαν παρόμοιες ανησυχίες. Πως γίνεται σήμερα να το ξεχνούν και να είναι τόσο ξύλινοι. Πως γίνεται όχι μόνο να μη καταλαβαίνουν αλλά να μη θέλουν ούτε να ακούσουν.
Σαν παιδάκι τότε έβλεπα τους 25ρηδες να έχουν κάνει την επανάσταση του αιώνα. Ήταν η γενιά των χίπις. Είναι η ελπίδα του μέλλοντος έλεγα μέσα μου. Όταν αυτοί μεγαλώσουν και πάρουν την εξουσία στα χέρια τους ο κόσμος θα γίνει πολύ διαφορετικός. Θα κυριαρχήσει το ελεύθερο πνεύμα και σίγουρα θα είναι τα ανοικτά αυτιά που θα αφουγκράζονται τις φωνές των νέων.
Πόσο έξω έπεσα. Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτοί που σήμερα κυβερνούν τις τύχες μας είναι εκείνη η επαναστατική γενιά. Ότι αυτοί ακούν λιγότερο από τους συντηρητικούς που τότε πολέμησαν. Ότι χρησιμοποιούν μεθόδους πιο ανελεύθερες από ποτέ. Ότι θέλουν να καταργήσουν το τελευταίο σύμβολο ελευθερίας μέσα από το οποίο και οι ίδιοι άνθησαν. Το πανεπιστημιακό άσυλο.
Δεν θα μπω στη λογική του σωστού και του λάθους. Των έσω η έξω πανεπιστημιακών. Το αν δικαιούται κάποιος να καταστρέφει τα κτήρια η όχι.
Θα μπω όμως στη λογική του ότι δεν πειράζουμε ποτέ τα σύμβολα της ελευθερίας.
Το “ελευθερία η θάνατος” του 1821, το “αέρα” του 1940 και το “εδώ πολυτεχνείο” του 1973 είναι σύμβολα ελευθερίας. Και οφείλουμε να προστατεύσουμε ό,τι δημιούργησε αυτούς τους συμβολισμούς.
Η χώρα μας μεγαλούργησε όποτε είχε σύμβολα να πιστεύει. Η σημερινή κραυγή απόγνωσης βγαίνει μόνο από την έλλειψη συμβόλων.
Βάζουμε την ελευθερία σε σιλό καταργώντας το άσυλο.
Βάζουμε το μέλλον μας στο γύψο αν πιστεύουμε ότι εξελίσσουμε την κοινωνία μας με απαγορεύσεις
Ίσως αν ξεχνούσαμε ότι έχουμε το μαχαίρι και το πεπόνι και συντονίζαμε τα αυτιά μας στην εφηβική συχνότητα, θα ακούγαμε πραγματικές μελωδίες που σήμερα μας ακούγονται σαν ανεπιθύμητα παράσιτα…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου