17 Ιανουαρίου, 2007

Δράκο - δράκο το καημό μου …



Στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν η Κίνα μόλις άρχιζε να φορά τον καπιταλιστικό της μανδύα, συζητώντας με έναν Ιταλό φίλο μου είπε τότε.

-Μιλάμε για ενάμισι δισεκατομμύριο ανθρώπους. Φαντάσου να τους μάθουμε να πίνουν ένα εσπρέσσο τη μέρα. Με ένα δολάριο ο καφές θα κερδίζουμε ένα δισεκατομμύριο δολάρια τη μέρα.

Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη. Όχι από το νούμερο, αλλά από την αυτόματη σκέψη της αντιστροφής: να εξάγεις δηλαδή σε μια φτηνή χώρα αντί να εισάγεις.
Όταν τον ρώτησα αν φοβάται τις εισαγωγές από τη Κίνα μου απάντησε.
-Είμαστε 60 εκατομμύρια. Πόσα μπορούν να εξάγουν οι κινέζοι σε μας. Αντιθέτως εμείς έχουμε μια αγορά ενάμισι δισεκατομμυρίων ανθρώπων να εξάγουμε. Όλη η Ιταλία να δουλεύει δεν καλύπτει το10% των αναγκών τους.

Απλό αλλά και συνάμα εκπληκτικό.
Επίθεση αντί για άμυνα.
Αισιοδοξία αντί για μοιρολατρία.

Τώρα που τον ξανασυνάντησα μου έλεγε ότι μπορεί να μην πίνουν ένα δισεκατομμύριο κινέζοι εσπρέσσο αλλά τρωνε κάποιοι δεκάδες εκατομμύρια προσούτο και παρμεζάνα …Και σκέφτομαι πόσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εμείς αν είχαμε ξεκινήσει από τότε …
Φανταστείτε τους κινέζους να είχαν εθιστεί στο Ελληνικό λάδι, στην Ελληνική φέτα, στο Ούζο, στο τζατζίκι, στην ελιά, στην ταραμοσαλάτα και στις τόσες άλλες ελληνικές λιχουδιές.
Θα πρέπει να καλλιεργούσαμε ακόμη και τις βραχονησίδες.
Και με τις εισαγωγές? Καλώς να μας έρθουν αφού είναι φτηνότερες.
Αλλά μαζί με αυτές να εισάγουμε επιπλέον και τους ίδιους τους Κινέζους που τώρα αρχίζουν να έχουν χρήματα για τουρισμό.

Κινέζος τουρίστας? Και μάλιστα συνταξιούχος ώστε να μπορεί να ταξιδεύει 12 μήνες το χρόνο? Πόσο μάλλον που θαυμάζει και την ιστορία μας και εμείς έχουμε αρχαία σχεδόν σε κάθε ελληνική πόλη.
Για αρχίστε να χτίζετε ξενώνες. Ξαφνικά ο δρακός αρχίζει να μου μοιάζει με νεράιδα

Αλήθεια προς τα πού πέφτουν τα κινέζικα ΚΑΠΗ για να στείλουμε μερικά διαφημιστικά φυλλάδια?
Γύρω στα 200 εκατομμύρια δηλαδή…

Δεν υπάρχουν σχόλια: