Χριστουγεννιάτικη Λιακάδα

Ελπίδα, εγκράτεια, ευημερία... Μπορούν άραγε να συνυπάρξουν τα παράδοξα;
Με άλλα λόγια ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας. Που εξακολουθούν να είναι επίκαιροι.
Ίσως πιο επίκαιροι από ποτέ.
Ο συντηρητισμος και η μποέμικη αναρχία στο βασίλειο των εντόμων...

Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι ο τζίτζικας ήταν Έλλην.
Θορυβώδης με μόνιμο ερωτικό κάλεσμα.
Ευτυχής και γλεντζές δεν τον νοιάζει ότι έρχεται ο χειμώνας.
Αυτός σκέφτεται ότι θα ξανάρθει το καλοκαίρι.
Πομπώδης εκ του ασφαλούς, κυρίως όταν δεν ενοχλείται.
Λουφάζει όταν δει ότι απειλείται, αλλά επανέρχεται θρασύτερος...
Αισιόδοξος και ανέμελος. Αφελής για να βολεύεται.
Φιλόδοξος και συνάμα γκρινιάρης. Ψαγμένος για να μπορεί να κρίνει...

Ξέρει καλά ποιό είναι το σωστό και ποιό είναι το λάθος.
Το σωστό είναι για να το κάνουν οι άλλοι και το λάθος για να το κάνουμε εμείς και να φταίνε οι άλλοι...
Tο ξανάσκεφτομαι και συνειδητοποιω ότι μόλις περιέγραψα τον τέλειο μάνατζερ!

Μάνατζερ ο τζίτζικας; Λες;
Δηλαδή όλη αυτή η βοή που άκουω καθημερινά είναι "τζιτζικίσματα"; Κοινώς μάνατζμεντ;
Μήπως οι Ευρωπαίοι είναι μέρμηγκες και γι αυτό δεν το καταλαβαίνουν;

Δεν ξέρω τι να πω. Μπερδεύτηκα.
Βλέπω, όμως, τον ελληνικό ήλιο από το παράθυρο και λέω να πάω μια βολτούλα….



Κατερίνα Ακριβοπούλου