Οσμες του κοσμου και του καδου

Όζον στη στρατόσφαιρα υπό εξαφάνιση.
Όζων κάδος στο πεζοδρόμιο υπό ανακύκλωση.

Μαζί του ανακυκλώνουμε τη λογική μας
Kαι εξαφανίζουμε την αισθητική μας.

Μέχρι να φτάσω στο ταμείο λέγομαι πελάτης.
Aφού πληρώσω λέγομαι καταναλωτής.
Σαν πελάτης έχω πάντα δίκιο, σαν καταναλωτής έχω πάντα υποχρεώσεις.
Aν πάρω κάτι που ρυπαίνει πρέπει να βρω τον τρόπο να ξαναγυρίσει σε αυτόν που το παρήγαγε.
Και αυτό ονομάζεται ανακύκλωση.

Όσο και να ανακυκλώνω τη σκέψη μου ποτέ δεν κατάλαβα γιατί παλιά που επιστρέφαμε τα μπουκάλια δεν το λέγαμε ανακύκλωση. Μήπως επειδή παίρναμε λεφτά με την επιστροφή και τώρα πρέπει να γίνει τσάμπα?

Μα το μόνο τσάμπα που υπάρχει είναι οι τσάμπα μάγκες.

Επιστρέφω το καρότσι μου στο παρκινκ του σούπερ μαρκετ για να πάρω πίσω το ευρω μου.
Επιστρέφω και το τενεκεδάκι μου για να μη πάρω τίποτα.
Και αναρωτιέμαι αν οι εταιρίες έπρεπε να υποχρεωθούν να πληρώνουν ένα ευρω για να πάρουν πίσω το τενεκεδάκι τους και κάθε τι πλαστικό που ρυπαίνει, δεν θα ξαναγύριζαν στην επιστρεφόμενη γυάλινη συσκευασία?

Μήπως οι συσκευασίες μιας χρήσης βολεύουν μόνο τους κατασκευαστές?
Μήπως αν ξαναγύριζε το επιστρεφόμενο μπουκάλι άδειαζαν οι κάδοι?
Μήπως πρέπει να ανακυκλώσουμε τη σκέψη μας? Και να την επιστρέψουμε?

Γάλα στο μπουκάλι... Γιαούρτι στο πήλινο... Φέτα στο πυρέξ...
Στερημένη πολυτέλεια.

Δεν θέλω να κλείσω τη πόρτα του ψυγείου μου.

Δεν θέλω να χάσω την αισθητική μου.

Ούτε να ανακυκλώσω άλλο τη λογική μου…