Οσμες του κοσμου και του καδου

Όζον στη στρατόσφαιρα υπό εξαφάνιση.
Όζων κάδος στο πεζοδρόμιο υπό ανακύκλωση.

Μαζί του ανακυκλώνουμε τη λογική μας
Kαι εξαφανίζουμε την αισθητική μας.

Μέχρι να φτάσω στο ταμείο λέγομαι πελάτης.
Aφού πληρώσω λέγομαι καταναλωτής.
Σαν πελάτης έχω πάντα δίκιο, σαν καταναλωτής έχω πάντα υποχρεώσεις.
Aν πάρω κάτι που ρυπαίνει πρέπει να βρω τον τρόπο να ξαναγυρίσει σε αυτόν που το παρήγαγε.
Και αυτό ονομάζεται ανακύκλωση.

Όσο και να ανακυκλώνω τη σκέψη μου ποτέ δεν κατάλαβα γιατί παλιά που επιστρέφαμε τα μπουκάλια δεν το λέγαμε ανακύκλωση. Μήπως επειδή παίρναμε λεφτά με την επιστροφή και τώρα πρέπει να γίνει τσάμπα?

Μα το μόνο τσάμπα που υπάρχει είναι οι τσάμπα μάγκες.

Επιστρέφω το καρότσι μου στο παρκινκ του σούπερ μαρκετ για να πάρω πίσω το ευρω μου.
Επιστρέφω και το τενεκεδάκι μου για να μη πάρω τίποτα.
Και αναρωτιέμαι αν οι εταιρίες έπρεπε να υποχρεωθούν να πληρώνουν ένα ευρω για να πάρουν πίσω το τενεκεδάκι τους και κάθε τι πλαστικό που ρυπαίνει, δεν θα ξαναγύριζαν στην επιστρεφόμενη γυάλινη συσκευασία?

Μήπως οι συσκευασίες μιας χρήσης βολεύουν μόνο τους κατασκευαστές?
Μήπως αν ξαναγύριζε το επιστρεφόμενο μπουκάλι άδειαζαν οι κάδοι?
Μήπως πρέπει να ανακυκλώσουμε τη σκέψη μας? Και να την επιστρέψουμε?

Γάλα στο μπουκάλι... Γιαούρτι στο πήλινο... Φέτα στο πυρέξ...
Στερημένη πολυτέλεια.

Δεν θέλω να κλείσω τη πόρτα του ψυγείου μου.

Δεν θέλω να χάσω την αισθητική μου.

Ούτε να ανακυκλώσω άλλο τη λογική μου…

Χριστουγεννιάτικη Λιακάδα

Ελπίδα, εγκράτεια, ευημερία... Μπορούν άραγε να συνυπάρξουν τα παράδοξα;
Με άλλα λόγια ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας. Που εξακολουθούν να είναι επίκαιροι.
Ίσως πιο επίκαιροι από ποτέ.
Ο συντηρητισμος και η μποέμικη αναρχία στο βασίλειο των εντόμων...

Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι ο τζίτζικας ήταν Έλλην.
Θορυβώδης με μόνιμο ερωτικό κάλεσμα.
Ευτυχής και γλεντζές δεν τον νοιάζει ότι έρχεται ο χειμώνας.
Αυτός σκέφτεται ότι θα ξανάρθει το καλοκαίρι.
Πομπώδης εκ του ασφαλούς, κυρίως όταν δεν ενοχλείται.
Λουφάζει όταν δει ότι απειλείται, αλλά επανέρχεται θρασύτερος...
Αισιόδοξος και ανέμελος. Αφελής για να βολεύεται.
Φιλόδοξος και συνάμα γκρινιάρης. Ψαγμένος για να μπορεί να κρίνει...

Ξέρει καλά ποιό είναι το σωστό και ποιό είναι το λάθος.
Το σωστό είναι για να το κάνουν οι άλλοι και το λάθος για να το κάνουμε εμείς και να φταίνε οι άλλοι...
Tο ξανάσκεφτομαι και συνειδητοποιω ότι μόλις περιέγραψα τον τέλειο μάνατζερ!

Μάνατζερ ο τζίτζικας; Λες;
Δηλαδή όλη αυτή η βοή που άκουω καθημερινά είναι "τζιτζικίσματα"; Κοινώς μάνατζμεντ;
Μήπως οι Ευρωπαίοι είναι μέρμηγκες και γι αυτό δεν το καταλαβαίνουν;

Δεν ξέρω τι να πω. Μπερδεύτηκα.
Βλέπω, όμως, τον ελληνικό ήλιο από το παράθυρο και λέω να πάω μια βολτούλα….



Κατερίνα Ακριβοπούλου