Δεν θα ξέρεις τι έχεις….

Κουίζ :

Πως λέγεται αυτό για το οποίο μια επιτροπή συμφωνεί πάντα ομόφωνα ενώ διαφωνεί σε ο,τιδήποτε άλλο?
- Ομόλογο….

Όταν το ομόλογο είναι μυστικό πως λέγεται η διαδικασία ψηφοφορίας ?
- Μυστικός δείπνος…

Ποια ήταν η πρόταση στο μυστικό δείπνο?
- Φάγετε εξ αυτού πάντες

Αν σου προτείνουν 30 αργύρια να διαχειριστείς τι κάνεις ?
- Τίποτα… και όποιος τα πάρει είναι Ιούδας και του αξίζει κρεμάλα

Αν σου προτείνουν 30 δισεκατομμύρια ευρω να διαχειριστείς τι κάνεις ?
- Τα … διαχειρίζεσαι και μετά δηλώνεις αναρμόδιος για τόσο πολύπλοκες διαδικασίες.

Αν κάποιος σε κατηγορήσει τι λες?
- Η Εύα με εξηπάτησε

Πως λέγονται αυτοί που το γέννησαν, τους έθρεψε, μεγαλούργησαν από αυτό και τώρα το κατηγορούν?
- Πράσινα άλογα…

Γιατί τα 81 ασφαλιστικά ταμεία με τις 81 επιτροπές ομοφωνίας δεν θέλουν άραγε να συγχωνευθούν?
- Επειδή δεν υπάρχει …ομοφωνία

Δεν είμαι ειδική στα οικονομικά. Το αντίθετο μάλλον. Αλλά εδώ μιλάμε για τα στοιχειώδη Μιλάμε για ένα ομόλογο που έτσι και αλλιώς έχει εγγυημένο κεφάλαιο και υπάρχει ένα ρίσκο ως προς την απόδοση πέραν του κεφαλαίου.
Δεν μιλάει κανείς όμως για τα 3,5 δισεκατομμύρια ευρω που έχουν επενδύσει τα ταμεία σε μετοχές όπου δεν υπάρχει καμία εγγύηση για τίποτα. Κάθε μέρα που άκουμε ότι ο γενικός δείκτης έπεσε 1% αυτό σημαίνει ότι τα ταμεία έγιναν φτωχότερα κατά 35 εκατομμύρια ευρω ! Σε μια μέρα !

Στο 10ημερο που χρειάστηκε για να βγει το πόρισμα για το ΤΑΕΔΥ και για το αν κάποιοι πήραν τα 5 εκατομμύρια ευρω η όχι, η διακύμανση του χρηματιστηρίου έκανε τα ταμεία φτωχότερα κατά 150 εκατομμύρια ευρω ! Η πτώση του δείκτη θα πει κάποιος είναι προσωρινή.

Το μέγεθος του ρίσκου όμως δεν είναι. Όπως και η υποκρισία…

Μ’ αλλά λόγια ομολογημένη νευρικότητα, ανομολόγητη σκοπιμότητα και ομολογουμένως αμφίβολη νομιμότητα…

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Σε όλα τα αστυνομικά μυθιστορήματα ψάχναμε τον κακοποιό.
Αγωνία και ευρηματικότητα τόσο του αστυνόμου όσο και του εγκληματία.
Μόλις τον βρίσκαμε τελείωνε και το έργο. Εξυπακούετο ότι ο κακός θα έπαιρνε την τιμωρία που του άξιζε.

Τώρα ξεκινάμε το βιβλίο από το τέλος. Και ξέρουμε και τον κακό.

Λέγεται νταβατζής
Λέγεται γνωστός άγνωστος
Λέγεται καρτέλ
Λέγεται μεσάζων
Λέγεται διαφθορά

Με τον ένα η τον άλλο τρόπο όλοι συμφωνούμε στο τις πταιει.
Και όλοι λεμε ότι πρέπει να παταχτεί το κακό. Αντί της πάταξης όμως κοιτάμε το πώς να συμβιώσουμε με αυτό και όχι πώς να το εξαφανίσουμε.
Φωνάζουμε αλλά μάλλον για να ξορκίσουμε αυτό που υποθάλπουμε.

Ποια χορδή του σύγχρονου έλληνα αγγίζουν όλα αυτά και τα ανέχεται?
Μήπως του κρυφού επαναστάτη στο σύστημα?
Του χάκερ που παραμένει άπιαστος ενώ διεισδύει εκεί που δεν πρέπει?
Του τιμωρού ενός συστήματος που δεν θέλει να βελτιωθεί?

Μήπως στο όνομα της καλυμμένης αναρχίας μας ξεδιπλώνουμε και τον κρυφομαζοχισμο μας?
Κλέβουν όπλα από το αστυνομικό τμήμα και αντί για φόβο μας έρχεται αυτόματα το χαμόγελο στο στόμα. Κάτι σαν κράς τεστ ικανότητας του συστήματος.

Πως θέλει τελικά ο Έλληνας την εξουσία όντας φύσει και θέσει αντιρρησίας συνείδησης?

Μα το είπε ο Πλάτων πριν 24 αιώνες.

Εξουσία του πολίτη δια μέσου των αρχών και όχι εξουσία των αρχών δια μέσου του πολίτη.

Και μια που ξέρουμε το τέλος του έργου μήπως πρέπει να διαβάσουμε το βιβλίο ανάποδα?
Και να βρούμε τη λύση στον τίτλο του?
Τώρα που ξέρουμε και τον συγγραφέα….

Ο υιός του ιού…

Εδώ και μερικές μέρες με το που ανοίγω τον υπολογιστή μου εμφανίζεται το μήνυμα του Norton Antivirus.

“Η συνδρομή σας λήγει σύντομα. Αν δεν ανανεώσετε δεν θα είστε προστατευμένη από ιούς”.

Αφού πήρα και σήμερα τη πρωινή μου δόση αντιτρομοκρατίας κλείνω το μήνυμα τρομοκρατημένη και συνεχίζω τη δουλεία μου.

Αλλά όχι. Ο κύριος Νόρτον με αγαπάει πολύ και μου ξαναβγάζει νέο παράθυρο σε λίγο. “Τις προηγούμενες 360 μέρες σας προστατεύσαμε από 17.000 επιθέσεις” με ενημερώνει.
Μωρέ τόσο πολύ κινδύνεψα? Είμαι τέτοιος στόχος και δεν το ήξερα?

Τον ευχαρίστησα νοητά και έκλεισα και αυτό το παράθυρο.
Αλλά πάλι δεν ησύχασα. Νέο παράθυρο σε λίγο. “Αν ανανεώσετε θα σας προστατεύουμε σε συνεχή βάση από 85000 ιούς”.

Αρχίζω να τα παίρνω. Ο κύριος Πήτερ Νόρτον που μεγαλούργησε με την εμφάνιση των ιών, μας βγήκε ξαφνικά πατερούλης . Αυτή η κάψα του για την προστασία μου από αόρατους εισβολείς που μόνο αυτός γνωρίζει αρχίζει να με ενοχλεί σοβαρά.

Άσε που συνεχώς μου θυμίζει την ύπαρξη τους αφήνοντας κάποιον αραιά και που να περάσει στον υπολογιστή μου για να τον πιάσει θριαμβευτικά σε λίγο και να με ρωτήσει.
“Τον έπιασα τι θέλετε να τον κάνω? Να τον κλείσω φυλακή η να τον σκοτώσω?”
Κλείσε τον φυλακή λεω εγώ καθότι δεν μου πανε και οι εκτελέσεις.

Και μια στο τόσο επισκέπτομαι και τη φυλακή για να δω τους επίδοξους εισβολείς μου αλυσοδεμένους στα κελιά τους. Για να νιώσω περήφανη για την ικανότητα της αστυνομίας που επέλεξα.

Μα ποιος γεννάει τόσους ιούς? Εγώ ξέρω ότι για κάθε αντιβιοτικό πρόγραμμα χρειάζονται μήνες ανάλυσης.

Ποιοι είναι αυτοί οι εγκέφαλοι που βρίσκουν και εξολοθρεύουν τόσες χιλιάδες ιούς την ίδια στιγμή που παρουσιάζονται?

Και πως γίνεται όλες αυτές οι ανταγωνιστικές εταιρίες να λύνουν το πρόβλημα ταυτόχρονα?
Μήπως αντιγράφουν? Μήπως κάνουν σκονάκια? Η μήπως ξέρουν τα θέματα?

Και εμείς μήπως αγοράζοντας αντιτρομοκρατικά συστήματα ενισχύουμε την ανάγκη ύπαρξης τρομοκρατίας?

Σίγουρα πάντως με τρομοκρατεί περισσότερο ο ορατός αντιτρομοκράτης από τον αόρατο τρομοκράτη.

Απεγκατέστησα λοιπόν τον πατερούλη κύριο Νόρτον από τον υπολογιστή μου και εγκατέστησα το δωρεάν Avast για να πάψω τουλάχιστον να χρηματοδοτώ αυτούς που είναι και γέννημα και θρέμμα των ιών του τρόμου.

Γνωρίζουμε τους υιούς των ιών.
Μήπως με ένα τεστ DNA ανακαλύψουμε και τους γονείς τους ?…..

Μια συμβατή καρδιά για έρωτα

Όποτε παρουσιάζει η Microsoft το νέο λειτουργικό της σύστημα, οι πολίτες του πλανήτη νιώθουν σαν να ψηφίζουν μια νέα κυβέρνηση που υπόσχεται την αλλαγή. Αλλά χωρίς αντίπαλο.

Και βεβαίως στο τέλος πάντα υπερψηφίζεται.
Όχι όμως γιατί τα επιχειρήματα έπεισαν τους πολίτες, αλλά για να συνεχίσουν να έχουν ένα σημαντικό εργαλείο. Τη συμβατότητα. Ό,τι ασύμβατο δεν επικοινωνεί. Και η επικοινωνία είναι η ζωή η ίδια πια.

Και όμως μπήκε στη ζωή μας από ένα λάθος !

Όταν στα τέλη του 70 ο Steve Jobs έφτιαξε τον πρώτο Apple στο γκαράζ του σπιτιού του, έβαλε τα θεμέλια για την εποχή του προσωπικού υπολογιστή την ανάγκη του οπoίου όμως, ελάχιστοι πίστεψαν τότε.

Οι μαρκετίστες της IBM πρότειναν τότε στην εταιρία να μπει στο χορό.
-Δεν ασχολούμαστε με κονσερβοκούτια ήταν η απάντηση. -Εμείς φτιάχνουμε σοβαρά μηχανήματα.
-Ναι αλλά φανταστείτε το λογότυπο της εταιρίας πάνω στο κονσερβοκούτι σε κάθε σπίτι ξαναείπαν. Θα είναι η καλύτερη διαφήμιση.

Αυτό το επιχείρημα έπεισε.
-Εντάξει λοιπόν είπαν, θα το φτιάξουμε. Αλλά δεν θα ασχοληθούμε εμείς με αυτά. Θα σχεδιάσουμε ένα βασικό σχέδιο και θα βάλουμε υπεργολάβους να φτιάξουν συμβατά με αυτό εξαρτήματα.

Αυτό ήταν. Άρχισαν όλοι να φτιάχνουν συμβατά με την ΙΒΜ συστήματα. Χρειαζόταν όμως και ένα λειτουργικό για να δουλέψει. Τότε ο έφηβος Bill Gates είδε την ευκαιρία. Αγόρασε ένα λειτουργικό που υπήρχε έτοιμο και ονομαζόταν q-dos. Το μετονόμασε σε ms-dos προσθέτοντας τα αρχικά της Microsoft που τότε ίδρυσε. Το έδωσε στην IBM με τη προϋπόθεση να εισπράττει ποσοστά από κάθε πώληση. Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε.

Η ΙΒΜ κατάλαβε το λάθος της και προσπάθησε πολλές φορές να πολεμήσει τα συμβατά με δικά της συστήματα. Ήταν αργά όμως. Το ποτάμι δεν γύριζε πίσω. Ο κόσμος αγόραζε μόνο ό,τι έφτιαχναν οι πολλοί.

Και ο κύριος Gates πούλαγε την καρδιά. Το λειτουργικό σύστημα.

Ενώ όμως συνήθως τα υποσυστήματα είναι αυτά που κρατούν τη καρδιά στη ζωή, ο κύριος Gates κατάφερε η καρδιά να αποφασίζει για τη ζωή των υποσυστημάτων. Ο,τι δεν μπορούσε να υποστηρίξει την καρδιά, θα πέθαινε. Αυτό και όχι η καρδιά.

Σήμερα λοιπόν η καρδιά λέγεται Vista. Και όλοι τρέχουν να γίνουν συμβατοί με τη νέα μεταμόσχευση που θα γίνει σύντομα στο πλανήτη γη.

Μερικοί από μας θα τη γλιτώσουμε με μερικά μπάι-πας στους υπολογιστές μας. Οι περισσότεροι όμως θα πρέπει να πάρουμε καινούργιους για να μπορεί να χτυπάει η νέα καρδιά χωρίς εμφράγματα.

Πρέπει να ονομάσουμε την ανάγκη επιλογή.
Πρέπει να καταφέρουμε να παραμείνουμε συμβατοί….

“Αναρχία” του χθες, κωμωδία του σήμερα

“Πήγαν να με κάψουν ζωντανό. Ολοκαύτωμα θα γινόμουν. Κοιτάξτε το ολοκαίνουργιο σακάκι μου. Προπέρσινο σακάκι και μου το έκαψαν.”

Ορέστης Μακρής στα “Xτυποκάρδια στο θρανίο”.
Μυρμήγκια στις τσέπες, καρφιτσωμένα σημειώματα στις πλάτες και διάφορα άλλα “ αναρχικά” που όσες φορές και αν τα ξαναδούμε γελάμε.

Γελάμε με την εφευρετικότητα των παιδιών απέναντι στον γελοίο τρόπο εφαρμογής της πειθαρχίας. Και στην κορυφή της ιεραρχίας βρισκόταν ο “κύριος Βεβαίως-Βεβαίως”…

Πάντα μέσα στην τάξη ήμασταν σοβαρές σε κάποιους καθηγητές ενώ γινόταν τσίρκο με κάποιους άλλους. Σαν να μας τσίμπαγε μύγα. Σεβασμός σε λίγους, χαβαλές στους πολλούς.

Μα η τάξη ήταν η ίδια. Ο καθηγητής άλλαζε. Και δεν ήταν τα μαθήματα πιο ενδιαφέροντα των καθηγητών που σεβόμασταν. Οι καθηγητές ήταν πιο ενδιαφέροντες και ο τρόπος που μας αντιμετώπιζαν.

Θυμάμαι όταν μας είχε ανακοινώσει ο λυκειάρχης ότι η πενθήμερη εκδρομή μας θα γινόταν τριήμερη γιατί ήμασταν πίσω στην ύλη, κατέβηκε η μισή τάξη σε αποχή. Τελικά για να μη χαθεί και άλλη ύλη μας ανακοίνωσε ότι θα παμε πενθήμερη. Όταν ανεβήκαμε πίσω στη τάξη ο καθηγητής της Ηθικής ρώτησε αυτούς που δεν έκαναν αποχή. “Εσείς δικαιούστε να πατε εκδρομή? Πρέπει να έχετε τα ίδια προνόμια με αυτούς που κινδύνεψαν να πάρουν αποβολή?”
Ο σεβασμός εκπορεύεται από το πνεύμα κάποιου, από την ικανότητα του να επικοινωνεί και όχι από τον τίτλο του.

Και εμείς ποιον θέλουμε να σέβεται η νεολαία μας? Τον καθηγητή της Ηθικής η τον “κύριο Βεβαίως-Βεβαίως” που έδωσε και άδεια για τα χαστούκια επειδή πήρε άνωθεν εντολή?

Έχουμε μπουκώσει όμως από “ κυρίους Βεβαίως-Βεβαίως” και οι πνευματώδεις αξιοσέβαστοι δάσκαλοι είναι είδος προς εξαφάνιση.
Και τα παιδιά όταν δεν τα εμπνέει σεβασμό ο λέγων αρνούνται να ακούσουν τα λεγόμενα του ακόμα και αν είναι σωστά.

Τα παιδιά σε λίγα χρόνια θα πάρουν απολυτήριο και θα πάψουν να φωνάζουν. Και οι “ Βεβαίως-Βεβαίως” θα παραλάβουν τους επόμενους “ταραξίες”.

Μήπως πρέπει οι δάσκαλοι να κάνουν διδασκαλία και όχι παράδοση?
Μήπως αν δίδασκαν πιο “άναρχοι” δάσκαλοι θα είχαμε λιγότερο “άναρχη” νεολαία?

Σιλό και άσυλο

Η πιο έντονη εικόνα μνήμης από τα παιδικά μου χρόνια ήταν οι διαφωνίες με τους μεγαλύτερους σε ηλικία από εμένα.
Είτε ήταν οι γονείς μου είτε δάσκαλοι η και απλά γνωστοί.

Πάντα είχα την ίδια απορία. Μα και αυτοί κάποτε ήταν στην ηλικία μου σκεφτόμουν. Σίγουρα είχαν παρόμοιες ανησυχίες. Πως γίνεται σήμερα να το ξεχνούν και να είναι τόσο ξύλινοι. Πως γίνεται όχι μόνο να μη καταλαβαίνουν αλλά να μη θέλουν ούτε να ακούσουν.

Σαν παιδάκι τότε έβλεπα τους 25ρηδες να έχουν κάνει την επανάσταση του αιώνα. Ήταν η γενιά των χίπις. Είναι η ελπίδα του μέλλοντος έλεγα μέσα μου. Όταν αυτοί μεγαλώσουν και πάρουν την εξουσία στα χέρια τους ο κόσμος θα γίνει πολύ διαφορετικός. Θα κυριαρχήσει το ελεύθερο πνεύμα και σίγουρα θα είναι τα ανοικτά αυτιά που θα αφουγκράζονται τις φωνές των νέων.

Πόσο έξω έπεσα. Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτοί που σήμερα κυβερνούν τις τύχες μας είναι εκείνη η επαναστατική γενιά. Ότι αυτοί ακούν λιγότερο από τους συντηρητικούς που τότε πολέμησαν. Ότι χρησιμοποιούν μεθόδους πιο ανελεύθερες από ποτέ. Ότι θέλουν να καταργήσουν το τελευταίο σύμβολο ελευθερίας μέσα από το οποίο και οι ίδιοι άνθησαν. Το πανεπιστημιακό άσυλο.

Δεν θα μπω στη λογική του σωστού και του λάθους. Των έσω η έξω πανεπιστημιακών. Το αν δικαιούται κάποιος να καταστρέφει τα κτήρια η όχι.
Θα μπω όμως στη λογική του ότι δεν πειράζουμε ποτέ τα σύμβολα της ελευθερίας.

Το “ελευθερία η θάνατος” του 1821, το “αέρα” του 1940 και το “εδώ πολυτεχνείο” του 1973 είναι σύμβολα ελευθερίας. Και οφείλουμε να προστατεύσουμε ό,τι δημιούργησε αυτούς τους συμβολισμούς.

Η χώρα μας μεγαλούργησε όποτε είχε σύμβολα να πιστεύει. Η σημερινή κραυγή απόγνωσης βγαίνει μόνο από την έλλειψη συμβόλων.

Βάζουμε την ελευθερία σε σιλό καταργώντας το άσυλο.
Βάζουμε το μέλλον μας στο γύψο αν πιστεύουμε ότι εξελίσσουμε την κοινωνία μας με απαγορεύσεις

Ίσως αν ξεχνούσαμε ότι έχουμε το μαχαίρι και το πεπόνι και συντονίζαμε τα αυτιά μας στην εφηβική συχνότητα, θα ακούγαμε πραγματικές μελωδίες που σήμερα μας ακούγονται σαν ανεπιθύμητα παράσιτα…

Ο κακός μας ο καιρός

Κάθε φορά που βλέπω μια παλιά ταινία δράσης νιώθω σαν την επιβεβαίωση της προφητείας του συγγραφέα.
Ο Σπόκ φορούσε ασύρματο ακουστικό και μιλούσε. Τώρα το bluetooth είναι μικρότερο.
Ο Τζέιμς Μποντ είχε συσκευή εντοπισμού στο αυτοκίνητο, τώρα το GPS είναι φορητό.
Ο μπάτμαν είχε τηλέφωνο στο αυτοκίνητο τώρα το έχουμε στο τσεπάκι μας.
Αλλά ακόμα και οι κρύσταλλοι μνήμης του σούπερμαν είναι μεγαλύτεροι από τις σημερινές κάρτες μνήμης των mp3.

Ζούμε το παρόν ενός πολύ κοντινού αλλά και ευφάνταστου παρελθόντος.
Η άλλη όμως γενιά των έργων που παρουσιάζουν τον πλανήτη με κατεστραμμένα δάση, αποπνικτική ατμόσφαιρα, με πλημμύρες από το λιώσιμο των πάγων γίνεται και αυτή σιγά-σιγά πραγματικότητα. Και τη βιώνουμε και αυτή σήμερα κάθε μέρα και περισσότερο.

Για την πραγματοποίηση των πρώτων δούλεψαν οι επιστήμονες.
Για την υλοποίηση των δεύτερων φροντίζουν οι καιροσκόποι.

Κάποτε πρότεινε μια ομάδα επιχειρηματιών στον Αβραάμ Λίνκολν να αποψιλώσουν ένα δάσος και να το κάνουν εργοστάσια. Προσέφεραν ένα εκατομμύριο δολάρια στο κράτος. Όχι λεει αυτός. Δέκα εκατομμύρια αντιπροτείνουν. Όχι επαναλαμβάνει. Πενήντα αντιπροτείνουν. Γυρίζει τότε ο Λίνκολν στο γραμματέα του και λεει. Πες στους κύριους να περάσουν έξω γιατί σε λίγο θα μάθουν τη τιμή μου.

Έμαθαν κάτι από αυτό οι καιροσκόποι. Να μαθαίνουν πρώτα τη τιμή του καθενός πριν κάνουν προσφορά. Και όπως φαίνεται το έμαθαν καλά.

Σε όλο τον πλανήτη μειώνεται το πράσινο και αυξάνεται η ρύπανση της ατμόσφαιρας. Και νομοθετημένα. Φροντίζουν επιτυχημένα για τον κακό μας το καιρό.

Το 1 μ.Χ. ο πληθυσμός του πλανήτη ήταν 300 εκατομμύρια άνθρωποι
Το 1.000 μ.Χ έγινε 310. Το 1.800 ένα δισεκατομμύριο. Το 1950 δυόμισι δισεκατομμύρια. Το 2000 έξι δισεκατομμύρια. Τα τελευταία 6 χρόνια αυξηθήκαμε κατά 700 εκατομμύρια ανθρώπους.

Κάθε τρία χρόνια αυξανόμαστε κατά μια γη του 1000 μ.χ

Ο ιός του πλανήτη σε πλήρη δράση. Εξαπλώνεται αφανίζοντας σε μηδενικό χρόνο ότι η φύση δημιούργησε σε εκατομμύρια χρόνια.

Καιει ότι καίγεται. Τρωει ότι τρώγεται. Καταστρέφει ότι καταστρέφεται.

Και ψηφίζει και νόμους για να τα κάνει απρόσκοπτα.

Καοήθες καρκίνωμα. Η ασθένεια που επαίρεται για την ευφυΐα της τη στιγμή που αυτοκαταστρέφεται.

Σε ένα πράγμα μόνο διαφέρει ο άνθρωπος από τον καρκίνο. Στο ότι ο δεύτερος έχει τη φρόνηση να αφανίζει μόνο ένα μικρό ποσοστό θυμάτων για να διασφαλίσει το μέλλον του….

Κώνωψ φονευθείς, άνθρωπος ανωφελής

Όποτε έκλεινα την κουνουπιέρα του μωρού ένιωθα λίγο χαζή για τον τρόπο που αντιμετώπιζα τα κουνούπια.
Και όσο αν πρόσεχα πάντα κάποιο θα κατάφερνε να διεισδύσει στον προστατευμένο χώρο και να επιδοθεί σε αλλεπάλληλα τσιμπήματα.
Γρήγορα κατάλαβα ότι η δημιουργία φυλασσόμενων χώρων δεν έλυνε το πρόβλημα. Από την άλλη η ιδέα της νοητής φυλακής όπου έπρεπε να μπαίνει το θύμα για να φυλαχτεί από το θύτη με εξόργιζε.
Έτσι αποφάσισα να πατάξω τα κουνούπια. Φώναξα μια ειδική εταιρία, βρήκε τα λημέρια τους και κατέστρεψε τις φωλιές τους. Από τότε οι φτερωτοί επισκέπτες μειώθηκαν στο ελάχιστο. Τόσο που είχαν αρχίσει να μου λείπουν.

Κώνωψ ο ανωφελής. Άραγε το κουνούπι αποκαλεί τον άνθρωπο "ανθρωπος ο ωφέλιμος"?

Και γιατί ό,τι κρίνουμε σαν ανωφελές πρέπει να το σκοτώνουμε?
Ύποπτη αφέλεια…

Διαβάζοντας αργότερα ότι τσιμπούν μόνο τα θηλυκά κουνούπια γιατί χρειάζονται το αίμα να μεγαλώσουν τα παιδία τους, άρχισα να νιώθω τύψεις για τη γενοκτονία που υπέστησαν. Ένιωσα εγώ ανώφελης και χωρίς παιδεία.

Εγώ η κυνηγός ήταν που χρειαζόμουν εκπαίδευση. Έπρεπε πρώτα να κατανοήσω και μετά να βρω πιο ήπιους τρόπους καταστολής.

Και όταν οι άνθρωποι κυνηγούν ανθρώπους εκεί ποιοι χρειάζονται εκπαίδευση? Οι κυνηγοί η τα θηράματα?

Μα πάντα οι κυνηγοί.
Καταρχήν πρέπει πρώτα να εκπαιδευτούν να ξεχωρίζουν το μπούφο από τη καρακάξα.
Να μάθουν να μη χρησιμοποιούν κανόνι για να σκοτώσουν κουνούπι.
Αλλά πάνω από όλα να μην γίνονται λαθροκυνηγοί.

Μόνο τότε δικαιούνται να πάρουν κιάλια και να παρακολουθούν όλο το δάσος.
Και να το παρακολουθούν για να εξασφαλίσουν την αρμονία και όχι για να εντοπίζουν εύκολα θηράματα. Για να κατανοούν συμπεριφορές και όχι για να συλλαμβάνουν ακατανόητα.

Μέχρι τότε οποιαδήποτε μορφή παρακολούθησης θα εξαγριώσει τα θηράματα και θα τα κάνει πιο βίαια. Και αν η κουνουπιέρα δεν μας γλιτώνει από το χαζό κουνούπι, σίγουρα η κάμερα δεν μας γλιτώνει από τον ευφυή ανένταχτο. Που παρεμπιπτόντως πρέπει να πάψουμε να τον βλέπουμε σαν θήραμα.

Δεν δίνουμε όπλο στο παιδί γιατί δεν ξέρει τους κινδύνους.
Δεν βάζουμε κάμερες στους δρόμους γιατί ξέρουμε τους κινδύνους…

Βασίλισσα χωρίς Βασίλειο

Χάζευα χαλαρά στο Ντισκάβερι για το όραμα της κατασκευής της γέφυρας στο Βερίγγειο πορθμό που θα ενώσει Ασία με Αμερική. Εξηγούσε ο παρουσιαστής πόσο δύσκολο είναι να γίνει λόγω βάθους, μήκους και σεισμικότητας. Και εκεί που μας είχε πείσει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να κατασκευαστεί λεει :

“Η λύση σε αυτά τα προβλήματα έχει βρεθεί στην άλλη μεριά της γης. Στην Ελλάδα” !

Τα μάτια μου γούρλωσαν, τα αυτιά μου τεντώθηκαν και το μυαλό μου προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτό που άκουσα. Και εκεί που νόμιζα ότι είχα παρακούσει να και το βίντεο. Πανοραμικά από ελικόπτερο ο Κορινθιακός κόλπος και η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου. Ακολούθησε ένα ημίωρο όπου περιέγραφε τις παγκόσμιες καινοτομίες της κατασκευής της.

Όχι μόνο ότι είναι η μακρύτερη καλωδιωτή γέφυρα στο κόσμο, ότι έχει τους μεγαλύτερους πυλώνες αλλά ότι και οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή της έγιναν σχολή για τις γέφυρες του μέλλοντος. Άκουγα και έβλεπα άναυδη.
Έτρεξα στο ελληνικό σάιτ να δω με λεπτομέρεια όλα αυτά τα υπέροχα που είδα στην ξένη εκπομπή και διαβάζω: -Το έργο αυτό το εμπνεύστηκε ο Χαρίλαος Τρικούπης…. Και κάτω δεξιά γράφει. “Το σάιτ είναι υπό κατασκευή “ !
Γιατί Χαρίλαε μου δεν εμπνεύστηκες και σαιτ και βίντεο ?

Δεν πέρασαν πολλές ημέρες και τι βλέπω ? Το Νάσιοναλ Τζεογκράφικ να αφιερώνει μια ώρα εκπομπή για τη γέφυρα Ρίου-Αντίρριου !

Βλέπω στο ίντερνετ ότι η American Society of Civil Engineers στην Αμερική την έχρισε ως το μεγαλύτερο μηχανικό επίτευγμα το 2005. Βραβείο που από το 1960 δεν δόθηκε σε κατασκευή εκτός Αμερικής. http://www.langan.com/hpnews-rionantirion.asp

Αυτά λενε οι ξένοι. Εμείς τι λεμε ? Τίποτα. Σαν να μην υπάρχει .
Ένα έργο που θαυμάζει όλος ο κόσμος, που θα μπορούσε να γίνει σύμβολο της συνέχειας ανάμεσα στα αρχαία και νέα ελληνικά μνημεία και σημείο αναφοράς και για τον τουρισμό, προβάλλεται μόνο όταν υπάρχει θέμα αύξησης των διοδίων.
Μια βασίλισσα χωρίς βασίλειο.

Το ίδιο απόγευμα πήγα με το γιο μου στο Ευγενίδειο για να μάθω τότε ότι βρίσκομαι στο μεγαλύτερο και καλίτερα εξοπλισμένο ψηφιακό Πλανητάριο στο κόσμο ! Σκέψου είπα μέσα μου να είχε κάτι τέτοιο μια άλλη χώρα ... Θα το είχε μάθει όλος ο κόσμος …

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε και η χαριστική βολή …
Διαβάζω ότι “μ ' ένα έργο-σταθμό στην ιστορία του κλασικού μπαλέτου, τη "Λίμνη των Κύκνων" , εγκαινιάζεται στην Αθήνα το Badminton Theater, το μεγαλύτερο υπερσύγχρονο πολυτελές θέατρο διεθνών προδιαγραφών και χωρητικότητας 2.400 θέσεων.”

Αυτά ανακάλυψα παρεμπιπτόντως και επίσης παρεμπιπτόντως αναρωτήθηκα : Πόσα άλλα τέτοια επιτεύγματα έχουμε που είτε επιμελώς, είτε από αμέλεια χαμηλώνουμε?

Γιατί μας κρύβουν αυτή την Ελλάδα?
Γιατί μας σερβίρουν μόνο την κακομοιριά και τη μιζέρια για τη χώρα μας?
Μόνο πόσο ακρίβυνε το αγγουράκι πρέπει να μαθαίνουμε?
Και καλά, τα κανάλια το παίζουν επειδή πουλάει. Η Πολιτεία γιατί δεν αναδεικνύει τις πρωτιές μας.

Μήπως επειδή μαζί με το έργο τελειώνουν και τα κονδύλια και κατά συνέπεια και τα προσωπικά συμφέροντα των Μαυρογιαλούρων?

Τηλεκατευθυνόμενη ρομφαία

-Φάε το φαΐ σου
-Μα δεν μου αρέσει
-Φάτο γιατί θα φωνάξω το μπαμπούλα

Κάπως έτσι λάμβανε χώρα η καθημερινή διατροφή μου.
Με την τρομοκρατία του μπαμπούλα. Στο μυαλό μου έβλεπα ένα ανθρωπόμορφο τέρας που θα με κατασπάραζε. Ο φόβος και ο τρόμος όλων των παιδιών που δεν πειθαρχούσαν. Και όταν καμία φορά επαναστατούσα και έλεγα “ δεν το τρώω δεν το τρώω δεν το τρώω” ακουγόταν χτύπημα στη πόρτα. Τακ-τακ-τακ. Να μου έλεγαν. Ήρθε ο μπαμπούλας. Και το έτρωγα όλο με τη μια.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δεν μου έδιναν να φαω τα φαγητά που μου άρεσαν και έπρεπε να τρωω ό,τι σιχαινόμουν υπό την απειλή του μπαμπούλα. Και ήταν τόσο απλό να μου να δώσουν αυτό που μου άρεσε. Αλλά όχι. Έπρεπε να τρώω αυτό που έπρεπε και όχι αυτό που ήθελα.

Όταν μεγάλωσα έμαθα ότι ο Μπαμπούλας ήταν ο αρχηγός της αστυνομίας.
Σοκαρίστηκα στην σκέψη ότι αυτό που τόσα χρόνια φοβόμουν ήταν το κράτος μεταμφιεσμένο.

Και το χτύπημα στη πόρτα? Μα φυσικά το έκαναν οι γονείς μου για να με τρομοκρατήσουν. Ακούσιοι υποτρομοκράτες.

Και στην τότε ψυχοσύνθεση μου ήταν πολύ σοβαρό χτύπημα τρομοκρατίας. Και πετύχαινε σχεδόν πάντα.
Δεν κράτησα κακία στους γονείς μου για αυτό το σχέδιο.
Αλλά ποτέ δεν προσπάθησα να κάνω το παιδί μου να πειθαρχήσει με τον φόβο της άγνωστης απειλής που μπορεί να εμφανιστεί από εκεί που δεν την περιμένεις.

Οποία μορφή και αν παίρνει η τρομοκρατία ένα είναι σίγουρο. Ότι είναι πάντα μεταμφιεσμένη.

Σε όλες τις θρησκείες ακόμη και στον χριστιανισμό της αγάπης, παρουσιάζεται ο θεός φέρων ρομφαία και ρίχνει πυρ για να συνετίσει τους αμαρτωλούς. Γκρεμίζει ο παντοκράτωρ το τότε ψηλότερο κτήριο τον πύργο της Βαβέλ και σκοτώνει και αθώους για να συνετισθούν οι πολλοί.
Αργότερα κάποιοι αυτόχρίζονται εκπρόσωποι του και κάνουν σταυροφορίες για να μεταδώσουν το μήνυμα της αγάπης και της ελευθέριας. Ονομάζουν τις επιδρομές θέλημα θεού και βαφτίζουν εκπρόσωπους του σατανά όσους διαφωνούν πριν τους εκτελέσουν.

Ο Γαλιλαίος και ο Ντα Βίντσι βαφτίστηκαν και αυτοί εκπρόσωποι του σατανά αλλά δεν εκτελέστηκαν γιατί δεν βοηθούσε το μάρκετινγκ της εποχής.

Από την παλαιά διαθήκη μέχρι σήμερα οι άνθρωποι ζούμε υπό τη απειλή της ρομφαίας.
Είναι και το μήνυμα και το μέσο…

Απλώς σήμερα είναι πια τηλεκατευθυνόμενη…

Δράκο - δράκο το καημό μου …

Στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν η Κίνα μόλις άρχιζε να φορά τον καπιταλιστικό της μανδύα, συζητώντας με έναν Ιταλό φίλο μου είπε τότε.

-Μιλάμε για ενάμισι δισεκατομμύριο ανθρώπους. Φαντάσου να τους μάθουμε να πίνουν ένα εσπρέσσο τη μέρα. Με ένα δολάριο ο καφές θα κερδίζουμε ένα δισεκατομμύριο δολάρια τη μέρα.

Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη. Όχι από το νούμερο, αλλά από την αυτόματη σκέψη της αντιστροφής: να εξάγεις δηλαδή σε μια φτηνή χώρα αντί να εισάγεις.
Όταν τον ρώτησα αν φοβάται τις εισαγωγές από τη Κίνα μου απάντησε.
-Είμαστε 60 εκατομμύρια. Πόσα μπορούν να εξάγουν οι κινέζοι σε μας. Αντιθέτως εμείς έχουμε μια αγορά ενάμισι δισεκατομμυρίων ανθρώπων να εξάγουμε. Όλη η Ιταλία να δουλεύει δεν καλύπτει το10% των αναγκών τους.

Απλό αλλά και συνάμα εκπληκτικό.
Επίθεση αντί για άμυνα.
Αισιοδοξία αντί για μοιρολατρία.

Τώρα που τον ξανασυνάντησα μου έλεγε ότι μπορεί να μην πίνουν ένα δισεκατομμύριο κινέζοι εσπρέσσο αλλά τρωνε κάποιοι δεκάδες εκατομμύρια προσούτο και παρμεζάνα …Και σκέφτομαι πόσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εμείς αν είχαμε ξεκινήσει από τότε …
Φανταστείτε τους κινέζους να είχαν εθιστεί στο Ελληνικό λάδι, στην Ελληνική φέτα, στο Ούζο, στο τζατζίκι, στην ελιά, στην ταραμοσαλάτα και στις τόσες άλλες ελληνικές λιχουδιές.
Θα πρέπει να καλλιεργούσαμε ακόμη και τις βραχονησίδες.
Και με τις εισαγωγές? Καλώς να μας έρθουν αφού είναι φτηνότερες.
Αλλά μαζί με αυτές να εισάγουμε επιπλέον και τους ίδιους τους Κινέζους που τώρα αρχίζουν να έχουν χρήματα για τουρισμό.

Κινέζος τουρίστας? Και μάλιστα συνταξιούχος ώστε να μπορεί να ταξιδεύει 12 μήνες το χρόνο? Πόσο μάλλον που θαυμάζει και την ιστορία μας και εμείς έχουμε αρχαία σχεδόν σε κάθε ελληνική πόλη.
Για αρχίστε να χτίζετε ξενώνες. Ξαφνικά ο δρακός αρχίζει να μου μοιάζει με νεράιδα

Αλήθεια προς τα πού πέφτουν τα κινέζικα ΚΑΠΗ για να στείλουμε μερικά διαφημιστικά φυλλάδια?
Γύρω στα 200 εκατομμύρια δηλαδή…

Πακέτα προς βρώσιν και συμμόρφωσιν

-Να σας κεράσουμε ένα νοστιμότατο γλυκάκι εισαγωγής?
-Όχι ευχαριστώ, φοβάμαι μη μου πέσει βαρύ
-Μα είναι από αγνά υλικά και δεν παχαίνει.
-Άστο καλύτερα.
-Μα θα λήξει και θα το πετάξουμε.
-Πετάξτε το τότε.

Κάπως έτσι γίνεται και με τα κοινοτικά κονδύλια.
Λήγουν και τα πετάμε .


Γιατί άραγε νιώθει ο Έλληνας ότι θα του καθίσουν στο στομάχι?
Μήπως πιστεύει ότι αντί για γλυκό θα φαει τελικά πακέτο ?
Η μήπως ότι θα πλένει πιάτα για όλη του ζωή για να ξοφλήσει το κέρασμα?
Ακόμη και κάποιος μη ειδικός περί τα οικονομικά, αντιλαμβάνεται ότι όταν ένα κράτος μοιράζει χρήματα για επενδύσεις και οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη το πρόβλημα είναι μάλλον μη οικονομικό.

Δείχνει έλλειμμα επικοινωνίας κράτους και πολίτη, με επακόλουθο την έλλειψη εμπιστοσύνης.

Αν αγοράσεις από τη Microsoft ένα πρόγραμμα και αντιμετωπίσεις κάποιο πρόβλημα, μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους κάθε μέρα όλο το 24ωρο. Και μιλάμε για εκατοντάδες εκατομμύρια πελάτες. Χωρίς αιτήσεις, χαρτόσημα και γνωστούς για να σου κλείσουν ραντεβού. Απλά και υπεύθυνα. Και όχι επειδή έδωσες 100 ευρώ αλλά γιατί θέλουν να είσαι ευχαριστημένος.
Αν η Microsoft έλεγε ότι επιδοτεί επενδύσεις στην Ελλάδα και θα είναι δίπλα μας σε ό,τι συμβεί, είμαι σίγουρη ότι όλοι θα έτρεχαν να επενδύσουν και δεν θα έφταναν τα κονδύλια

Εδώ όμως ? Εδώ ενώ όλοι μιλούν για την ανάγκη εξάπλωσης του ίντερνετ δεν καταλαβαίνω γιατί να μην υπάρχει μια συντεταγμένη από την ίδια την Πολιτεία ιστοσελίδα για τον επενδυτή.
Μια ιστοσελίδα που όχι μόνο να αναφέρει ΟΛΑ τα χρηματοδοτικά πακέτα από ΟΛΟΥΣ τους φορείς τα οποία τρέχουν ανά πάσα στιγμή στη χώρα, αλλά κυρίως να προσφέρει τη δυνατότητα επικοινωνίας. Να μπορούν να επικοινωνούν ΑΜΦΙΔΡΟΜΑ οι πολίτες με το κράτος. Να κάνουν ερωτήσεις, επώνυμες παρατηρήσεις και γιατί όχι να δίνουν και συγχαρητήρια για την λειτουργία οργανισμών που σχετίζονται με το επιχειρείν. Όλα ανοικτά και ελευθέρα σε κοινή θέα και προσβασιμότητα. Με έκδηλη την πρόθεση της Πολιτείας για επιτυχία που πολίτη.

Κράτος-γονιός που πλησιάζει το παιδί του με κανονικό …Πλαίσιο Στήριξης .
Το να δημιουργήσει το κράτος ένα μοντέρνο και υπεύθυνο φορέα και να ασχοληθεί ουσιαστικά με τους επιχειρούντες δεν είναι ακατόρθωτο.

Το μοντέλο της Cosmote το οποίο έμοιαζε σαν από άλλο πλανήτη σε σχέση με εκείνο του ΟΤΕ, είναι χαρακτηριστικό. Το επικοινώνησαν σωστά, έπεισαν και πέτυχαν.

Επικοινώνησε με το παιδί σου και δείξε του το ενδιαφέρον σου και την αγάπη σου.

Κανείς δεν έπαθε κακό από την πολύ αγάπη.
Μάλλον από τη στέρηση της έπαθε…

Αγοραία ευφυΐα εξ αντανακλάσεως

Έξυπνα αυτοκίνητα, έξυπνα κινητά, έξυπνα ψυγεία, έξυπνες μηχανές εν γένει , εν εiδει μαγικών κουτιών σε μια μυθολογία τεχνητής ευφυΐας πάνω από τον άνθρωπο .
Σχεδόν στα πάντα μπαίνει ο τίτλος του εξύπνου.
Η μήπως μας έπιασαν εξ ύπνου?

Τους πρώτους ηλεκτρονικούς υπολογιστές το 60 τους ονομάσαμε ηλεκτρονικούς εγκέφαλους. Σήμερα ξέρουμε ότι ένα ρολόι χεριού έχει πιο μεγάλη υπολογιστική ισχύ από όλους τους υπολογιστές του πλανήτη το 1961.
Ο εγκέφαλος του τότε είναι ανέκδοτο του σήμερα.

Πόσο έξυπνο είναι κάτι που κάνει προκαθορισμένα και προγραμματισμένα μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πράγματα?

Μια έξυπνη συσκευή αν κάνει κάτι έξω από τα προκαθορισμένα είναι απλώς…χαλασμένη. Που είναι η εξυπνάδα της λοιπόν?

Μήπως μας κάνει να νιώθουμε εμείς έξυπνοι επειδή μπορούμε να προβλέψουμε τις πράξεις της η μήπως παίρνουμε μέρος της εξυπνάδας του δημιουργού της εξ αντανακλάσεως?

Τον πρώτο μ.Χ. αιώνα ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς πήρε ένα ξύλινο κάρο και του τοποθέτησε ένα μηχανισμό στον άξονα με πίρους, σκοινιά και ένα κουβά με νερό για βάρος. Το κάρο αυτό πήγαινε μόνο του μπρος και πίσω ανάλογα με το πρόγραμμα που όριζε η θέση των πίρων.
Ήταν η Πρώτη αυτόματη μηχανή στον κόσμο. Και ήταν ακριβώς αυτό.
Αυτόματη και όχι έξυπνη. Έξυπνος ήταν ο δημιουργός της.

Και σήμερα έξυπνοι είναι αυτοί που δημιουργούν όλα αυτά τα υπέροχα βοηθήματα.
Όταν πετούσα στα σκουπίδια το παλιό μου το κομπιούτερ ένιωσα τον κύκλο της ζωής και της εξέλιξης στα άψυχα. Είδα τη χαρά και τον ενθουσιασμό της απόκτησης τότε, και την απαξίωση λόγω εξέλιξης σήμερα. Και παρόλο που η συσκευή απαξιώθηκε ο θαυμασμός για την εξυπνάδα των δημιουργών της μου έμεινε αναλλοίωτος.

Έξυπνες συσκευές λοιπόν?
Σίγουρα συσκευές έξυπνων ανθρώπων.
Και είναι στα ράφια. Στη διάθεση του καθενός.
Σαν σπέρμα για να ερεθίζουν το πνεύμα για να γεννηθούν ακόμα καλύτερες ιδέες ….

Οσμες του κοσμου και του καδου

Όζον στη στρατόσφαιρα υπό εξαφάνιση.
Όζων κάδος στο πεζοδρόμιο υπό ανακύκλωση.

Μαζί του ανακυκλώνουμε τη λογική μας
Kαι εξαφανίζουμε την αισθητική μας.

Μέχρι να φτάσω στο ταμείο λέγομαι πελάτης.
Aφού πληρώσω λέγομαι καταναλωτής.
Σαν πελάτης έχω πάντα δίκιο, σαν καταναλωτής έχω πάντα υποχρεώσεις.
Aν πάρω κάτι που ρυπαίνει πρέπει να βρω τον τρόπο να ξαναγυρίσει σε αυτόν που το παρήγαγε.
Και αυτό ονομάζεται ανακύκλωση.

Όσο και να ανακυκλώνω τη σκέψη μου ποτέ δεν κατάλαβα γιατί παλιά που επιστρέφαμε τα μπουκάλια δεν το λέγαμε ανακύκλωση. Μήπως επειδή παίρναμε λεφτά με την επιστροφή και τώρα πρέπει να γίνει τσάμπα?

Μα το μόνο τσάμπα που υπάρχει είναι οι τσάμπα μάγκες.

Επιστρέφω το καρότσι μου στο παρκινκ του σούπερ μαρκετ για να πάρω πίσω το ευρω μου.
Επιστρέφω και το τενεκεδάκι μου για να μη πάρω τίποτα.
Και αναρωτιέμαι αν οι εταιρίες έπρεπε να υποχρεωθούν να πληρώνουν ένα ευρω για να πάρουν πίσω το τενεκεδάκι τους και κάθε τι πλαστικό που ρυπαίνει, δεν θα ξαναγύριζαν στην επιστρεφόμενη γυάλινη συσκευασία?

Μήπως οι συσκευασίες μιας χρήσης βολεύουν μόνο τους κατασκευαστές?
Μήπως αν ξαναγύριζε το επιστρεφόμενο μπουκάλι άδειαζαν οι κάδοι?
Μήπως πρέπει να ανακυκλώσουμε τη σκέψη μας? Και να την επιστρέψουμε?

Γάλα στο μπουκάλι... Γιαούρτι στο πήλινο... Φέτα στο πυρέξ...
Στερημένη πολυτέλεια.

Δεν θέλω να κλείσω τη πόρτα του ψυγείου μου.

Δεν θέλω να χάσω την αισθητική μου.

Ούτε να ανακυκλώσω άλλο τη λογική μου…

Χριστουγεννιάτικη Λιακάδα

Ελπίδα, εγκράτεια, ευημερία... Μπορούν άραγε να συνυπάρξουν τα παράδοξα;
Με άλλα λόγια ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας. Που εξακολουθούν να είναι επίκαιροι.
Ίσως πιο επίκαιροι από ποτέ.
Ο συντηρητισμος και η μποέμικη αναρχία στο βασίλειο των εντόμων...

Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι ο τζίτζικας ήταν Έλλην.
Θορυβώδης με μόνιμο ερωτικό κάλεσμα.
Ευτυχής και γλεντζές δεν τον νοιάζει ότι έρχεται ο χειμώνας.
Αυτός σκέφτεται ότι θα ξανάρθει το καλοκαίρι.
Πομπώδης εκ του ασφαλούς, κυρίως όταν δεν ενοχλείται.
Λουφάζει όταν δει ότι απειλείται, αλλά επανέρχεται θρασύτερος...
Αισιόδοξος και ανέμελος. Αφελής για να βολεύεται.
Φιλόδοξος και συνάμα γκρινιάρης. Ψαγμένος για να μπορεί να κρίνει...

Ξέρει καλά ποιό είναι το σωστό και ποιό είναι το λάθος.
Το σωστό είναι για να το κάνουν οι άλλοι και το λάθος για να το κάνουμε εμείς και να φταίνε οι άλλοι...
Tο ξανάσκεφτομαι και συνειδητοποιω ότι μόλις περιέγραψα τον τέλειο μάνατζερ!

Μάνατζερ ο τζίτζικας; Λες;
Δηλαδή όλη αυτή η βοή που άκουω καθημερινά είναι "τζιτζικίσματα"; Κοινώς μάνατζμεντ;
Μήπως οι Ευρωπαίοι είναι μέρμηγκες και γι αυτό δεν το καταλαβαίνουν;

Δεν ξέρω τι να πω. Μπερδεύτηκα.
Βλέπω, όμως, τον ελληνικό ήλιο από το παράθυρο και λέω να πάω μια βολτούλα….



Κατερίνα Ακριβοπούλου